Mijn baring

Selfie in een weeënpauze 😄

De start van mijn baring

Het is 1 uur ‘s nachts op 27 maart en ik word wakker van een eerste wee. De afgelopen weken had ik veel voorweeën die me af en toe aan het twijfelen brachten, maar dit is heel duidelijk! Yes! Ik blijf rustig in bed liggen en wacht af wat er komt, de aanloop kan tenslotte een poos duren. Het voelt als een heel sterke menstruatiekramp en ik wiebel met mijn benen als ik het voel. Ik probeer weer te slapen maar dat lukt niet en na een poosje besluit ik even naar de tijd te kijken: zo elke 5-7 minuten een wee die nog relatief kort duurt. Ik ga even douchen om te kijken of ik daarna nog even kan slapen en ik dommel inderdaad nog even weg tussendoor.

Rond 5 uur maak ik Jeremiah wakker, ik fluister dat het is begonnen. Na veel enthousiasme en blijdschap, gaat hij toch nog even slapen op mijn advies. De weeën blijven frequent komen en worden sterker. Om 7 uur ben ik het zat en ga uit bed en ga ontbijten. Ik wacht nog een uurtje voordat ik mijn vroedvrouw informeer, ik weet dat ze geen vroege vogel is, maar ik app mijn zus al wel. Die is namelijk ergens in the middle of nowhere en dan heeft ze wat tijd om vast richting Amersfoort te gaan. Ik wil haar er heel graag bij hebben.

Jeremiah en ik rommelen wat aan in huis, Jeremiah maakt het netjes, gaat zelfs nog de leidingen schoonmaken haha (onze gootsteen loopt niet goed door) en ik hobbel wat rond en maak mijn legpuzzel af. Aan het einde van de ochtend lijkt het wat af te zakken, KAK. Ik weet dat het normaal is, maar vind het toch stom. Ik ga weer even liggen en doezel nog even weg.

Na wat rust kom ik weer uit bed en installeer me op de bank met een film. Ineens slaat het om, het is een uur of 14/15 en de weeën zijn sterk en komen vaak. Ik sta, zucht, beweeg en hang aan Jeremiah. In de weeënpauzes zet hij het bevalbad op. Ik voel me vrolijk, relaxed en de weeën zijn krachtig, maar goed te doen. Buiten is het 4 seizoenen op 1 dag: zon, sneeuw, regen, zon.

Oh lieve baby, ik kijk zo uit naar je komst!

De ontsluitingsfase

In mijn hoofd ben ik steeds bezig wanneer mijn vroedvrouw en zus moeten komen. De weeën zijn zo elke 3-4 minuten en nemen toe in kracht. Ik overleg even met mijn vroedvrouw en we besluiten dat ze er rond 19.30u is en mijn zus ook. Om een uur of 19 ga ik even douchen en de weeën zijn sterk, ik maak steeds meer geluid. Ik hang aan Jeremiah tijdens een wee. Als mijn zus binnenkomt moet ik huilen. Ik ben zo blij dat ze er is.

Mijn vroedvrouw komt ook (ik huil nog een keer) en we verplaatsen naar de yurt. Ze gaan het bad vullen, ik heb veel sterke weeën en het lijkt erop dat ik al best ver ben. Ergens van binnen voel ik twijfel. Ik realiseer me ook hoe het eruit ziet voor hen en begrijp wel dat ze denken dat ik al een eind op weg ben. Ik klink een beetje als S10 in haar lied de diepte 😂 oehoeeeeeee, ahaaaaaaaa.

Bianca komt ook binnen, mijn team is compleet en ik voel me blij en veilig.

Bevallen in bad

Ik stap in bad. Ik heb een wee in bad, en nog 1. Ik vloek. Ik dacht dat dat verdraaide bad verlichting zou bieden, maar wát een fiasco! Ik voel geen reet verschil en ik voel me belazerd. Kut bad. Tussendoor is het wel lekker om een beetje te drijven. Jeremiah is er steeds, ademt mee, moedigt me aan, mijn zus kriebelt mijn rug. Het gaat goed. Ik heb zin in mijn baby. Ik maak grapjes tussendoor (helaas niet opgeschreven, ik was wel erg grappig).

Wee na wee zucht ik weg, maar af en toe als ik een verkeerde beweging maak, is het geen wee maar een soort kuitkramp in mijn buik. De meeste weeën zijn goed te doen, maar ik grap nog: ik snap wel dat mensen een ruggenprik kiezen als het niet vordert, het is wel rete intens. Ik beweeg veel tussendoor, ga nog even uit bad, er weer in en zo rond middernacht denk ik ineens: ik wil weten hoe ver ik ben. Ik voel nog geen druk of persdrang en met de weeën die ik heb, had ik dat wel een beetje verwacht.

Ik voel eerst zelf en ik voel NIKS. Ik kan mijn cervix niet vinden. Mijn vroedvrouw kan er ook niet bij. Dat betekent dat ik waarschijnlijk maar een klein beetje ontsluiting heb. Verdorie. In ieder geval niet wat ik (we) had verwacht, gezien mijn weeën.

Ik baal, ik dacht toch dat ik tenminste al 5 centimeter ontsluiting zou hebben. Tegelijk weet ik: het zegt niks over wat nog komt, al voel ik me wel een beetje beetgenomen. Alhoewel ik ook niet verbaasd ben, ergens had ik toch het gevoel dat het nog niet was wat het leek te zijn.

Mijn vroedvrouw, zus en geboortefotograaf gaan even tukken, Jeremiah en ik gaan ook in bed liggen (voor de vorm). Elke wee spring ik eruit en het voelt echt alsof ik doodga van binnen. Niet omdat ik het niet meer zie zitten, maar de weeën zijn ontzettend sterk en lang. Is dit dan die omslag waar ik op wachtte? Wee na wee spring ik uit bed maar tussendoor wil ik liggen. Ik huil. Ik weet niet of ik dit volhou. Ondertussen verlies ik ook wat bloed, een goed teken, maar ik kan niet meer nadenken. Wee na wee na wee na wee na wee. Ik kan geen aanraking van Jeremiah meer verdragen.

Anderhalf uur na het eerste inwendig onderzoek vraag ik mijn vroedvrouw om weer te voelen, ik moet weten wat er gebeurt: 6-7 centimeter!! Yeahhh! Ik voel zelf ook: het voelt gunstig, flinterdun en zacht. Precies wat ik nodig had en het lukt me om de knop weer om te zetten. Ik ga mijn kind baren. Vandaag. 28 maart 2023.

Ik loei. Oehoeeeeeeee, ahaaaaaaaa, elke wee weer. Jeremiah wijkt niet van mijn zijde en is mijn rots in de branding. Mijn zus idem dito, ze weet precies wat me helpt en kriebelt op mijn rug.

De eerdere kramp in mijn buik die ik voelde, komt terug. Steeds vaker, tijdens steeds meer weeën. Ik voel me zelf verder niet verkrampt, ontspannen lukt me, maar die venijnige pijn is sterk. Erg sterk. Ik kan het niet anders omschrijven dan kuitkramp in mijn baarmoeder. Het maakt dat ik opnieuw wil weten waar ik sta, gaat het verder vooruit? Ik voel zelf naar mijn baarmoedermond: 9 centimeter, maar een poos later is het weer 6-7 centimeter. Dit lukt me niet, voel ik ineens. Er moet iets veranderen.

We bespreken verschillende opties, ik heb al veel houdingen uitgeprobeerd en eet en drink goed. Ik snap niet waarom de ontsluiting met deze weeën niet verder gaat. Ik vraag mijn vroedvrouw om de vliezen te breken. Het voelt 50/50 dat dat het nodige zetje gaat geven. Mijn vroedvrouw voelt wisselende ontsluiting, dan 7, dan 4, het is gek. Ik heb zelf ook een gek gevoel hierover, niet ernstig, maar ik snap het niet. Ze breekt op mijn verzoek de vliezen. Ik voel geen verschil qua weeën en zucht wee na wee weg. Wee na wee zakt de moed me in de schoenen (spreekwoordelijk hoor, ik had geen schoenen aan 😝). Het doet zoveel pijn. Ik voel me niet moe, ondanks zoveel uren wakker, maar die intense kramp nekt me. Na een paar uur heb ik nog steeds 6-7 cm.

“Ik wil een ruggenprik”

Ik besluit: ik wil een ruggenprik. Nog even dragen mijn vroedvrouw en zus andere opties aan, maar flikker op met die alternatieven. Ik wil een ruggenprik. Ademruimte.
 
We gaan naar Ede, Utrecht is vol, maar ik wilde sowieso liever Ede, omdat ik weet dat daar een paar heel fijne klinische verloskundigen zijn. Ik duim voor mezelf dat 1 van hen dienst heeft. DIE AUTORIT IS EEN HEL (meer heb ik er even niet over te zeggen). Het is ongeveer 6.00u als we daar aankomen en mijn oehoeeeeeeeee, ahaaaaaaaaa tijdens een wee maakt dat de bewaking even om het hoekje komt kijken of er niemand doodgaat. Ik moet lachen van binnen om hun verbaasde gezichten.
 
Aangekomen op de verloskamer voel ik me kalm. Kom maar door. Ik blijf staan terwijl ze een infuus prikken en het CTG aansluiten en probeer me enigszins kalm te houden terwijl ik wacht tot ik naar de anesthesist toe mag. De ontsluiting is nog hetzelfde. Wat is dit moeilijk, dit wachten.
 
Eenmaal bij de anesthesist is de ruggenprik binnen no time gezet en het voelt haast orgastisch, die warmte en ontspanning die zo ineens mijn lijf binnenstroomt. Wat ben ik dankbaar, dat dit er is, dat ik dit nu heb. Het is gezellig met de anesthesist en verpleegkundigen. Ik maak grapjes en klets wat over wel/niet de ruggenprik uitzetten bij het persen en wel/niet walking epidural.
 
Wat een verademing.

Volledige ontsluiting in het ziekenhuis

Terug op de verloskamers hebben mijn vroedvrouw en zus het gezellig gemaakt, de zoutlampjes hangen (haha) en ik ben onbeschrijfelijk opgelucht. Wat een goede keuze. Bianca gaat naar huis, omdat er max 3 mensen bij mogen zijn en mijn zus belooft foto’s en filmpjes te maken.
 
Iedereen gaat even chillen, Jeremiah gaat even slapen en ik app twee vriendinnen. Ik heb het even nodig dat ik weet dat ze aan me denken.
Van binnen weet ik al: ik heb nu volledige ontsluiting. Ik voel het aan mijn lijf, binnen een halfuur na het zetten van de ruggenprik. Maar ik hou nog even mijn mond, die pauze is zo fijn.
 
De klinisch verloskundige van de nacht komt binnen en raadt me aan synthetische oxytocine te starten, ivm de lange baring en mogelijke verhoogde kans op een fluxus. Ik geef hier nota bene zelf scholing over en ik weet dat ik nog niet binnen de ‘niet-vorderende ontsluiting’ val én dat ik niet meer kans heb op een fluxus. Ik heb geen zin in een discussie en vertel dat ik met de dagdienst een plan wil maken.

Volledige ontsluiting

Rond 8 uur voel ik zelf dat mijn baarmoedermond volledig open is. Rond 9 uur komt de klinisch verloskundige & verpleegkundige binnen en zodra ze binnenstappen weet ik: met hen erbij komt het goed. Ik ben blij dat ze onderdeel zijn van mijn team. Ze zijn lief en laten gelijk merken dat ik leid, maar dragen ook hun tips en ideeën aan en denken mee.
 
We wachten rustig af tot er persdrang komt, en rond 10 uur begin ik druk te voelen. Ik verander van houding, om mijn lijf te helpen, ga op handen & knieën, staan. Rond 11 uur heb ik reflectoire persdrang en ik pers mee. Ik sta, hurk, beweeg, allemaal mét die ruggenprik en ben de anesthesist dankbaar (hij zette geen walking epidural maar vond dat je met een goede epiduraal altijd moet kunnen bewegen). Het vordert gestaag. Of misschien beter gezegd: traag. Ik moet heel hard werken. Ik denk aan synthetische oxytocine, maar ik wil het nog niet. Ik ben niet moe, ben enorm gemotiveerd en ik wil het nog even aankijken.

Synthethische oxytocine

We overleggen, ik en de twee vroedvrouwen en om 12 uur zeg ik: ja, ik wil die synthetische oxytocine. Ik vind het spannend. Maar ik voel ook dat ik hulp nodig heb. Ik merk gelijk verschil aan de weeën. De CTG probe blijft niet altijd goed zitten, er zijn nu 100 snoertjes en geluiden, maar ik merk het allemaal niet. Ik voel me veilig en focus me op het persen. Hele kleine beetjes gaat het vooruit. Mijn anus doet ontzettend veel zeer, daar heb ik me echt op verkeken. Alleen maar die anus, alsof ik alleen maar een anus ben, elke wee weer die verdomde anus.
 
Het is 13 uur, misschien half 2, als er nog steeds geen haren zichtbaar zijn of misschien een heel klein beetje in de verte. Ik huil. Ik ben bang voor een keizersnede, het voelt alsof die nog niet van tafel is. Ik wil geen schedelelektrode, geen knip, geen vacuümpomp en geen keizersnede. Ik wil écht graag vaginaal baren en niemand behalve ik of Jer die aan ons kind komt. De klinisch verloskundige stelt me gerust, ik ben echt al voorbij het keizersnedepunt en het gaat goed met mijn baby, ik voel die steeds bewegen.
 
In mijn hoofd en lijf voel ik het: ik moet een knop omzetten. Ik hou het tegen. Ik moet verder dan die klote anus en de pijn die ik daar voel. Ik trek me even terug in mijn hoofd en neem een besluit: ik ga dit doen. Zonder nog meer interventies, niemand anders mag aan mijn kind komen behalve ik en Jeremiah, niet nog meer poespas. Ik ga dit doen.
 
En daar ga ik. Verder dan ik dacht dat ik gaan kon, maar ik kon het toch. Op mijn hurken gaat het het best, alleen mijn benen houden het niet vol. Kom maar lief kindje, ik kan je zien, ik kijk zo uit naar je komst.
Uiteindelijk ga ik op mijn linkerzij in bed, het hoofdje is steeds een beetje meer zichtbaar.

Yes, denk ik, ze is er bijna en ik vraag of het hoofdje al bijna geboren wordt. Maar helaas pindakaas, het is alleen nog maar ‘klein segment’. HOE DAN?! Het voelt alsof er al iets uit is, maar ik moet echt nog even door. Een freaking watermeloen is het, niet te geloven. Oh die anus. Ring of fire my ass, die anus is killing me. Ik focus en pers door, heb al mijn aandacht nodig.

Maar dan is het moment daar: het reusachtige gigantische enorme hoofd wordt geboren! Ik vind die ‘stoppen met persen en zuchten instructie’ wel echt helemaal kut, het haalt me uit mijn focus. De wee is voorbij en ik roep TREK HET ERUIT! Maar toch niet. Even wachten, nog een keer ademhalen. Ik wil dat de baby dit zelf kan doen met mij. Het baby’tje pruttelt en beweegt en ik voel de schouders geboren worden, ze spildraait.

I did it

Dan is het zover: om 14.18 uur wordt ze geboren: onze dochter River. Een meisje! roep ik meerdere keren. Aangepakt door haar vader. Hij huilt, ik lach, we lachen. I DID IT!!!

Ik droog haar af, ze ligt op mijn buik, de navelstreng is kort. Ze huilt, ze kijkt, we kijken, die ogen, oh het is een meisje, zulke schattige haartjes, ons lieve kindje, wat ben je mooi, wat hebben we hard gewerkt. 

Maarrrrrr jullie weten allemaal, de baring is nog niet voorbij.

Het nageboortetijdperk

Binnen een paar minuten voel ik dat de placenta losligt, maar ik zeg nog even niks, ik heb er nog geen zin in. De klinisch verloskundige en verpleegkundige gaan van de kamer, ik wil dit nageboortetijdperk alleen met mijn eigen vroedvrouw doen. Alhoewel ik had bedacht die placenta zelf geboren te laten worden, op mijn hurken enzo, heb ik er allemaal geen zin in en vraag haar of ze me helpt met de placenta. Die wordt soepel geboren.

Ik leg haar aan, mijn dochter, het mooiste kind op aarde, bij mij aan de borst, mijn Jeremiah en zus en liefste collega naast me.

Ik ben volmaakt gelukkig. Het liep volledig anders dan ik had gewenst en gehoopt, maar het was goed. Het was krachtig. Het is ons verhaal.