Mag ik?

Foto: Naomi Vonk

De meest gestelde vraag bij mijn Vraag de Vroedvrouw-ronde op maandag: “Mag ik…?”. En dan volgt er een vraag waaruit vaak blijkt dat ofwel de zorgverlener impliceert dat iets ‘niet mag’ of de vragensteller invult dat iets ‘niet mag’. En soms andersom: “Ik moet…” komt ook vaak voorbij.

Jij bepaalt wat er wel en niet mag in jouw baring

Jouw lichaam, jouw baby, jouw keuzes.

Ja maar! Ja maar!

De zorgverlener heeft toch gestudeerd hiervoor? Mijn zorgverlener zegt dat het beter is! Hoe kan ik nu weten wat het beste is voor mij terwijl ik er weinig van weet? Ik kan toch niet alles weten? En zo nog honderd excuses.

Niemand weet wat het beste is voor jou.

Niemand weet hoe bepaalde keuzes zullen uitpakken.Ook niet de zorgverlener, al kan die jou wel goed informatie geven over de verschillende opties en kansen.

Ik snap het.

Jouw zorgverlener is niet verantwoordelijk voor jouw baring

De verantwoordelijkheid voor je eigen keuzes en dus óók de consequenties daarvan, voelt ongemakkelijk. Het kan lichter voelen om die verantwoordelijkheid bij je zorgverlener te leggen en die te volgen. Een zorgverlener is verantwoordelijk voor de geleverde zorg, niet voor de uitkomst. Dat kan niet, want bepalen over leven en dood, dat ligt niet in onze macht.

Het is niet verkéérd om het bij je zorgverlener te laten en te volgen, te doen wat je wordt verteld. Maar het is wel een keuze, bewust of onbewust.

En je mag dus kiezen om het anders te doen. Dat is je recht. Het kan zijn dat je kiest om een protocol of richtlijn niet te volgen, maar het kan net zo goed betekenen dat je ervoor kiest om het wél te volgen. Het betekent niet dat jij je per se afzet tegen wat gebruikelijk is, het betekent dat je voelt en weet wat jij nodig hebt. Jij. Als unieke mens. Met je eigen normen en waarden, ervaringen in het leven, visie op het leven, wensen, verlangens en ideeën.

Jij bent autonoom. Je kunt je eigen keuzes maken, wat die ook mogen zijn. Als je kiest om verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen leven, weet dan dat die ongemakkelijkheid, spanning of onzekerheid erbij hoort. Het went niet (voor mij), maar precies dát houdt me scherp. Het maken van mijn eigen keuzes en verantwoordelijkheid nemen voor wat er komt, geeft me kracht.

Dat wens ik je toe.