Dik en zwanger

Geschreven door Annemieke Verbeek
Gepubliceerd in juni 2023

Wereldwijd worden mensen, en dus ook zwangeren, dikker. Zwangeren worden als obees (met ‘extreem overgewicht’) gezien met een BMI van 30 of hoger. Obesitas wordt geassocieerd met een hogere kans op complicaties in zowel zwangerschap (zoals zwangerschapsvergiftiging, groeivertraging van de baby), bevalling (langere bevalling, hogere kans op fluxus en keizersnede) als kraamtijd (meer borstvoedingsproblematiek). Dit artikel duikt in de richtlijnen met betrekking tot (over)gewicht én in de wetenschappelijke artikelen. Ook kijken we naar wat er anders en beter kan in de zorg voor dikke zwangeren.

In dit artikel gebruiken we bewust het woord ‘dik’ en geen eufemismen als ‘vol’, ‘maatje meer’ of ‘Hollands glorie’. Het vermijden van het woord ´dik´ is krampachtig, meestal omdat mensen niet willen kwetsen (we hebben immers geleerd dat iemand ´dik´ noemen kwetsend en beledigend is). Dit terwijl ‘dik’ op zichzelf een neutraal bijvoeglijk naamwoord is – een feitelijke omschrijving van iets of iemand. Je hebt dikke mensen en dunne mensen, lange en korte, zwarte en witte mensen. En alles daartussenin. Het waardeoordeel is het probleem, niet het dikke zelf.

In het kielzog van de body positivity-beweging, zeggen steeds meer dikke mensen: wij reclaimen het woord dik als een bekrachtigende en emancipatoire term. “Dik is geen scheldwoord”, staat er bijvoorbeeld op de website van belangenorganisatie Dikke Vinger (die zelf de grens voor dik bij grofweg kledingmaat 48 legt). Door ‘dik’ bewust te gebruiken wordt het woord geneutraliseerd. “Zo proberen we de negatieve lading van het woord weg te nemen; voor onszelf en voor de buitenwereld.” (Dikke Vinger, 2023)