2.1 Welke thema’s spelen een rol bij kiezen voor een ongeassisteerde bevalling?

In alle gevallen is autonomie en zelfbeschikking een belangrijk thema. Zoals zelf kunnen volgen wat er zowel lichamelijk als intuïtief gevoeld wordt, het maken van eigen keuzes die vervolgens gerespecteerd worden, zelf keuzes kunnen maken op basis van neutrale en complete informatie en zich een volledig mens voelen.

Ook is angst een overkoepelend thema, waarbij aan de ene kant de angst van de zorgverlener een rol speelt en aan de andere kant de angst van de zwangere. 

Vanuit de zorgverlener kan dat de angst zijn dat er dingen (kunnen) gebeuren die voorkomen hadden kunnen worden. Maar ook de angst voor de gevolgen als een zorgverlener zich niet houdt aan de regels door met de zwangere mee te gaan in haar wens voor een keuze buiten de richtlijnen, vooral als er iets mis zou gaan (Hollander et al., 2017).

Vanuit de zwangere kan er angst zijn dat het (natuurlijke) baringsproces wordt verstoord en beïnvloed door de aanwezigheid van de zorgverlener, en/of door (onnodige) interventies die negatieve gevolgen hebben voor (de rest van) het baringsproces.

Een visie die hierbij een rol speelt is dat zwangerschap en bevallen geen ziekte is maar een normale natuurlijke gebeurtenis. Door een baring in het (ziekte)zorgsysteem te plaatsen wordt het echter wel als ziekte benaderd. Door die bril wordt het de norm om actief te zoeken en preventief te handelen naar iets dat afwijkt. De vrouwen die kiezen voor een ongeassisteerde bevalling gaan er vaker van uit dat een baring gewoonlijk goed verloopt en dat er slechts in uitzonderlijke gevallen hulp nodig is. 

Binnen het zorgsysteem lijkt er vaker bij voorbaat al een angst te zijn dat het proces van baren iets gevaarlijks is waarbij veel mis kan gaan (en gaat) en waarbij een getraind oog nodig of zelfs onmisbaar is om in de gaten te houden of alles goed verloopt en niet afwijkt (Hollander, 2019; Feeley et al., 2016).

Overigens zijn vrouwen die kiezen voor een ongeassisteerde bevalling doorgaans niet bang om om hulp te vragen als er werkelijk een complicatie optreedt, maar voelen ze sterk de behoefte om zelf in te kunnen schatten of, wanneer en welke hulp er nodig is. 

Veel vrouwen hebben het gevoel dat het zorgsysteem vooral uitgaat van het biomedische model van geboorte geven, waardoor weinig zorgverleners echt oog lijken te hebben voor de grote levensveranderende en unieke gebeurtenis die het voor de aankomende ouders en hun baby is (Hollander e.a., 2020; Feeley e.a., 2016).