Vooraf
Zeven jaar wachtte ik geduldig tot mijn lief het aandurfde om vader te worden. Toen ik daarna eindelijk zwanger was, werd dit helaas een miskraam. Ik was daar erg verdrietig over en dacht dat mijn lief nu vast koudwatervrees zou hebben en nooit meer zou durven. Gelukkig durfde hij nog wel in drie maanden later, toen mijn cyclus weer hersteld was, werd ik opnieuw zwanger.
Eerst maakte me dat angstig… Wat als het weer misgaat? Ik durfde bijna niet meer naar de wc omdat ik bang was om weer bloed te vinden. De eerste dagen – hallo hormonen! – kon ik eigenlijk alleen maar huilen.
De eerdere miskraam deed me wel beseffen dat mijn lichaam heel goed kon aangeven én oplossen dat er iets niet in orde geweest was. Dat vond ik heel waardevol en het gaf me meer vertrouwen in mijn lichaam en dat de dingen zo zouden lopen zoals ze moesten lopen. Dat maakte het makkelijker om erin te berusten. Ik dacht: Dit kindje is echt heel erg welkom, ik heb er al zolang op gewacht! Dit kindje verdient het om gevierd te worden, wat er ook gebeurd, want daar heb ik toch weinig invloed op. Vanaf toen voelde ik me blij en deze zwangerschap verliep perfect.
Voorbereidingen
Er waren al een aantal dingen die ik voordat ik ooit zwanger was, was tegengekomen en die in mijn gedachten waren blijven hangen. Zo wist ik dat ik heel graag in het water wilde bevallen en dat ik een lotusgeboorte wilde voor mijn kindje. Ook had ik al gehoord over het continuüm-concept en wilde ik graag mijn baby dicht bij mij houden na de geboorte.
Daarnaast waren het vertrouwen op mijzelf en mijn intuïtie, en de natuur als uitgangspunt twee vanzelfsprekendheden die ik vanuit mijn opvoeding mee had gekregen en die nu ook weer belangrijk bleken in deze nieuwe reis naar het moederschap. Zo had ik in mijn omgeving gezien dat het best weleens gebeurde dat er op een echo van alles werd gezien wat uiteindelijk niets bleek te zijn, maar waardoor de moeders-in-spé heel veel stress hadden ervaren. Het leek mij een veel fijner idee om in vertrouwen en verwondering te kunnen blijven en dus geen echo’s te laten maken zolang daar voor mijzelf geen reden voor was. Als ik het op een bepaald moment toch zou willen, zou dat altijd nog kunnen. Maar ik was me ervan bewust dat er op een echo lang niet alles gezien kan worden of dat er dus dingen gezien lijken te worden die toch niets blijken. Het voelde voor mij veel logischer om, zoals het al bijna het gehele bestaan van de mensheid was gegaan, niet te interfereren zolang alles goed verliep, maar om zelf te voelen wat er in mijn lichaam gebeurde, in plaats van dat te laten bepalen door een ander van buitenaf.
De natuur zit zo geavanceerd en ingenieus in elkaar, ik voelde meer vertrouwen in miljoenen jaren geperfectioneerde evolutie dan in de nieuwste door mensen bedachte technologische ontwikkelingen. Voor mij dus de natuur als basis en uitgangspunt.
Andere voor mij belangrijke dingen waren het continuüm-concept van Jean Liedloff, dat er meer mogelijkheden zijn als je baby te vroeg geboren wordt dan alleen weg te leggen in een couveuse, een diep vertrouwen dat je de dood niet kunt ontlopen als deze imminent is, maar dat je wel invloed kunt hebben op de ervaring, en dat geboorte geven iets puur natuurlijks is en niet iets medisch (net als sterven trouwens).
In mijn omgeving vond ik niet direct verloskundige die aansloot bij mijn wensen en visie. Maar ik was er ook van overtuigd dat, mocht het nodig zijn, er vanzelf iemand op mijn pad zou komen. Zolang alles goed verliep, was er voor mij geen noodzaak om er iemand bij te halen.
Zelf verdiepten mijn lief en ik ons in hypnobirthing en las ik veel over het natuurlijk verloop van zwangerschap, bevalling en geboorte. Ik zocht filmpjes en verhalen online van ongeassisteerde bevallingen. En ik verdiepte me in watergeboorte en lotusgeboorte, waarbij je de navelstreng in tact laat en de placenta verbonden met de baby tot deze vanzelf loslaat.
Gaandeweg de zwangerschap bleek dat het thema ‘zachte geboorte’ voor mij heel belangrijk was. Zo wilde ik niet dat mijn baby, die alleen nog maar de superzachte binnenkant van mijn baarmoeder had gekend, als eerst zou worden aangeraakt door steriele handschoenen en vlak na de geboorte ruw drooggewreven zou worden met een doek. Maar een zachte overgang van buik naar aarde door in warm water geboren te worden en niet abrupt gescheiden te worden van de placenta was wat ik voor ogen had. Ik wilde niet mijn baby op een gecoachte of gepushte manier baren, maar rustig, zacht, liefdevol, op eigen inzicht en met behulp van focus op mijn ademhaling.
Zelfs als het helemaal anders zou gaan dan gehoopt, wilde ik dat mijn baby bloot huid-op-huid bij mij zou kunnen zijn, op de meest veilige en vredige plek die er zou bestaan voor mijn kindje. In mijn armen, op mijn hart. Ik leerde trouwens ook over hoe belangrijk het moederlijf is voor de werking van het babylijf. Het helpt onder andere mee om ademhaling, hartslag, temperatuur, bloedsuiker en spierspanning te reguleren!
Veel van mijn voorbereidingen gingen over hoe de overgang zou zijn voor mijn baby. Maar natuurlijk waren er ook dingen die ik voor mezelf uit zocht. Ik had een sterk vertrouwen in mijn lichaam en dat ik er van nature voor gemaakt ben om een baby te baren. Ik had bij hypnobirthing gelezen over hoe je perceptie van invloed is op de ervaring. Dus hoe je kijkt naar wat er gebeurt maakt veel verschil in hoe je het beleeft. Dit inzicht heeft zich trouwens bij mijn volgende zwangerschappen en bevallingen steeds weer verder verdiept. Want dit gaat nog veel verder dan alleen hoe je over iets denkt en ernaar kijkt. Ook van belang is bijvoorbeeld welke woorden je gebruikt, met welke intenties en op welke gevoelens je je focus legt.
Ik wist dat ik vooral mijn lichaam wilde volgen en dat een verticale baarhouding vaak zorgde voor meer ruimte in het bekken én meewerkende zwaartekracht. Ik ontdekte ook dat warm water, eigen houdingen en eigen inzicht ook minder kans op inscheuren zouden geven. En heeft mijn lief mijn perineum gemasseerd om daar mijn lichaam voor te bereiden op de baring. Dat maakte trouwens niet alleen huid en spieren los, maar ook heel veel emoties! En het hielp om ons intiem met elkaar te verbinden zonder directe seksuele intentie. Al las ik ook over orgasmische geboortes en heb ik tijdens de bevalling mezelf aangeraakt om de oerkrachten te helpen door mijn lichaam te leiden en meer ontspanning te kunnen vinden toen ik het eerst nog heel overweldigend vond.
Zo groeide en bloeide ik de volledig perfect verlopende zwangerschap door en werd ik steeds zekerder van mijn lichaam en mijn kunnen om zelf op eigen inzicht mijn baby te gaan baren, gesteund door mijn lief en mijn ouders, die met vier kinderen ook best wat ervaring hadden met bevallen.
De bevalling
Vier dagen na de uitgerekende datum word ik ‘s ochtends om half 8 wakker van een pijnvlaag in mijn buik. Ik realiseer me dat ik al drie van die pijnvlagen heb gevoeld net in het einde van mijn slaap. Ik blijf nog even liggen en de pijn zakt af, maar even daarna voel ik de pijn weer terugkomen. Zou ik weeën hebben? Zou dit de dag zijn dat ons baby’tje ter wereld komt? Ik denk ineens dat hij of zij om 18:05 uur geboren zal worden..!
Zachtjes ga ik het bed uit en laat mijn lief nog even liggen. Ik ga als eerst proberen te douchen om te zien of dit doorzet en het echte weeën zijn.
De vlagen blijven komen en na een klein poosje vind ik de douche niet heel prettig meer. Ik wil eruit, trek een badjas aan en maak mijn lief wakker. Het is inmiddels half 9 à 9 uur en we besluiten om wat te ontbijten. Na drie happen krijg ik weer een pijnvlaag waar ik zelfs van moet gaan staan en mijn broodje blijft verder onaangeroerd liggen. (Oké, niet helemaal onaangeroerd, want 10 jaar later hoorde ik dat mijn lief het op at, haha!)
Het is nu rond half 10 en ik bel mijn ouders, die bij de bevalling zullen zijn. Ik vertel ze dat ik denk dat ik weeën heb, mijn vader reageert kalm en zegt dat ze er zo aankomen. Rond half 11 zijn mijn ouders er. Vlak voordat ze er zijn ga ik nog een keertje onder de douche staan om te kijken of ik de pijnvlagen zo wat makkelijker kan opvangen, want ze zijn echt veel heftiger dan ik vooraf had verwacht.
Ik had hiervoor nog geen enkele oefen-wee of harde buik ervaren, althans, dat dacht ik, want ik herken nu dat ik de afgelopen dagen ‘s nachts een paar keer buikpijn had gehad die qua gevoeligheid erg lijkt op de pijnvlagen die ik nu ervaar. Maar ik had me vooraf nog geen voorstelling kunnen maken van werkelijke weeën… en ik vind dit toch wel erg intens en niet makkelijk op te vangen. Bij een pijnvlaag of wee wordt mijn buik zo gevoelig dat mijn lichaam er helemaal van verkrampt. Ik probeer telkens te ontspannen, maar op één of andere manier lukt dat echt totaal niet. Ik probeer de weeën liggend, staand en zittend op te vangen, maar geen enkele houding geeft iets verlichting.
Ik ga zitten op het toilet, misschien helpt die houding. Ik denk aan de dingen die ik las over orgasmische geboorte en raak mezelf voorzichtig aan. Het voelt fijn, maar de sensaties die ik ervaar tijdens een wee overstemmen de fijne gevoelens en het helpt verder niet om me beter te kunnen ontspannen. Ik kom weer van de wc af.
In de laatste weken van mijn zwangerschap droomde ik weleens over de bevalling en telkens op de drempel tussen het toilet en de gang of tussen mijn slaapkamer en de gang ‘verlies’ ik dan de baby die moeiteloos uit mij glijdt. Nu hoop ik dat het ook ineens zover is, maar jammer genoeg niet.
Ik hoop dat de douche toch nog wat verlichting wil bieden… maar niets is minder waar. Als ik er nog maar net in sta en 1 of 2 weeën heb proberen op te vangen, trek ik het amper meer en wil ik weer in mijn bed liggen. Ik voel me misselijk. In een badjas lig ik op het bed, maar ook liggend kan ik de weeën niet aan. De druk van de lucht op mijn buik is gewoonweg al te pijnlijk. Ik voel me wanhopig.
Bij elke wee probeer ik me te ontspannen, maar op één of andere manier kan ik elke keer alleen maar al mijn spieren aanspannen. Ik denk aan de hypnobirthingcursus en mijn lief zet de regenboog CD voor me aan die ik ook vaak tijdens de zwangerschap geluisterd heb. Het helpt om de stem van de vrouw te horen, maar mijn lichaam echt ontspannen lukt (nog) niet.
Mijn lief houdt trouwens vanaf het begin al bij hoe snel de weeën komen en hoe lang ze duren. Vanaf het begin komen ze al elke 3 tot 5 minuten en duren ze 1 tot anderhalve minuut. Rond half 12 vraag ik aan mijn lief of hij het bad wil vullen. Rond kwart over 12 is het bad vol genoeg en stap ik erin.
Wat is dat lekker warm! Ik voel me een stuk lichter en de weeën zijn een heel stuk beter op te vangen in het warme water! Ik heb dorst en neem een slokje koud water. Na een poosje wordt het me toch weer wat te veel en wil ik uit het bad om op bed te liggen omdat ik denk dat dat misschien fijner is. Ik stap uit bad, doe mijn badjas aan en ga op het bed liggen. Maar dan komt er weer een wee. Oei! Wat doet de lucht pijn aan mijn buik! Ik ga meteen na die wee weer terug in het bad.
Daar probeer ik, voor mijn gevoel voor de honderste keer, om hypnobirthing ademhaling toe te passen tijdens de weeën. En… dit keer lukt het me zowaar! Niet helemaal precies zoals ik heb geoefend, maar het lukt me om mijn lichaam zo ontspannen mogelijk te houden en bij het inademen mijn buik als ballon op te blazen en uit te ademen naar beneden.
De hele tijd luister ik naar de hypnobirthing cd terwijl ik in het bad lig. Ik vind het prettig om naar de stem van de vrouw te luisteren, om me erop te concentreren. Soms drink ik een slokje koud water. Soms moet ik huilen vanwege alle overweldigendheid en oerkrachten. Vaak vloek ik tijdens een wee…
Rond 15 uur komt mijn vader bij me zitten en brengt me, op mijn verzoek, in hypnose. Hij houdt mijn arm vast terwijl ik op de rand van het bad hang. Hij praat op een lieve, zachte, rustige, kalme toon tegen me en spreekt me heel veel moed in. Dit had ik echt nodig! Hij geeft me weer vertrouwen en moed. Het geloof in mijn lichaam en baby’tje komen helemaal terug en ik heb hernieuwde kracht om door te gaan.
Voor mijn gevoel lig ik zo een half uur in het bad als ik een wee krijg waarbij het me niet meer lukt om te ontspannen. (Achteraf blijkt dat ik veel langer zo heb gelegen, maar de hele bevalling bevind ik mij gevoelsmatig in een tijdvacuüm). Ik heb weer een paar krampachtige weeën en de situatie lijkt nu even uitzichtloos…
Ik wil dit niet meer, het doet zoveel pijn aan mijn lichaam. Dit is zoveel heftiger dan ik ahd verwacht. Hoe kon ik denken dat ik dit ‘wel even’ zou kunnen? Ik roep dat ik niet meer wil en dat ik ermee stop. Ik wil het bad uitstappen, maar dan komt er weer een wee. Krachttermen komen er uit mij. Ik kan helemaal niet stoppen. Toch wil ik het. Mijn moeder zegt dat ik niet kan stoppen, maar dat het echt niet lang meer zal duren, dat ik er bijna ben. (Achteraf gezien herken ik hier de overgangsfase van ontsluiting naar uitdrijving, het moment dat je helemaal wanhopig kunt worden doordat alle hormonen aan een andere dans beginnen).
Ik ga weer liggen in het bad en mijn vader vraagt aan mijn lief of hij bij me in bad wil. Dat vind ik heel erg fijn! Ik had het al eerder willen vragen, maar het was mij nog niet gelukt. Gelukkig vraagt mijn vader het nu en komt mijn lief bij mij in bad. Hij gaat achter mij zitten en ik lig met mijn ogen dicht tegen hem aan. Ik kan hem ruiken en dat is zo fijn! Zijn geur is zo fijn. Ik ben zo blij dat hij achter mij zit en me letterlijk ondersteunt.
Op een gegeven moment voel ik ineens de vliezen breken en vruchtwater het bad in stromen. Ik kijk, het is helder! Ik vang nog wat weeën op, zoveel mogelijk ontspannen in mijn lichaam. Met mijn lief achter mij voel ik me veilig. Hij vertelt soms in mijn oor over de roos die opent of andere hypnobirthing dingen.
Dan zie ik het klokje op de rand van de wastafel staan (mijn bevalbad staat in de badkamer), het is 17:10 uur. Ik herinner me dat ik vanmorgen dacht dat mijn baby om 18:05 geboren zou worden en ik ben opgelucht, want dat is al bijna! Het schiet al op! Ik besluit om zachtjes mee te gaan duwen naar beneden bij de weeën. Dat voelt fijn.
Ik merk na een poosje dat ik als vanzelf steeds iets harder mee duw. Ik wil op mijn knieën zitten, misschien helpt de zwaartekracht dan ook nog een beetje mee! Maar na 1 of 2 weeën is dat toch niet relaxed en ga ik weer achterover liggen. Mijn lichaam doet nu helemaal vanzelf mee op de weeën, ik kan het niet tegenhouden. Ik weet dat ik naar mijn lichaam mag luisteren en mag volgen!
De zwaartekracht blijkt stiekem toch wel geholpen te hebben en de volgende wee is heel heftig. Mijn moeder zegt dat ik door de pijn heen mag duwen. Maar ik durf het niet.
De geboorte
Dan ineens wil ik toch weer op mijn knieën zitten. Zodra ik op mijn knieën zit, voel ik dat het hoofdje de opening al openhoudt. Ik herinner me een filmpje op youtube van een vrouw die in het bad bevalt en het hoofdje van haar baby al aait voordat het geboren wordt. Ik weet nog hoe mooi ik dat vond.
Net als de vrouw aai ik mijn baby’tje en masseer ik zachtjes mijn schaamlippen. Ik voel hoe strak en gespannen het is, als het maar heel blijft! Het is nu al zo strak, terwijl er pas een klein stukje van het hoofdje uitsteekt! Het duurt voor mijn gevoel eventjes, maar dan komt de volgende wee. Oké, dit wordt hem! Ik ga meeduwen, door de pijn heen..! Ik roep naar mijn lief dat hij de baby aan moet pakken en mee moet helpen! Ik voel dat het hoofdje geboren wordt, dus als mijn lief de baby nu pakt en als het nodig is meehelpt?!
Maar dat is niet nodig, zodra het hoofdje geboren is, glibbert de rest gewoon vanzelf meteen mee. En mijn lief is dankzij mijn geroep precies op tijd om het baby’tje op te vangen. Hij geeft het baby’tje tussen mijn benen door aan naar voren. Wat slim van hem bedacht! Ik had verwacht dat hij het langs de zijkant zou aangeven, maar hij zegt dat ik het zo kan pakken want anders moet mijn been over de navelstreng heen.
Ik ga ondertussen zitten en pak het baby’tje aan. Het is echt een baby’tje! Ik ben heel erg verbaasd, een levend wezentje, met haartjes! Er beweegt een armpje en er gaat een oogje open… wow! Het leeft! Het doet het! Een echt heus baby’tje! ♥ Ik zie oortjes, handjes, vingertjes, voetjes en teentjes. Alles zit eraan. Wow, wow, wow! Er is gewoon echt een baby’tje uit mijn gekomen!
De navelstreng loopt over de buik tussen de beentjes door, ik schuif hem opzij, wat is het? Het is een meisje! Een meisje! Wat is ze klein! Die handjes, vingertjes, voetjes en teentjes. Ik had vooraf gedacht dat ik zou moeten huilen, maar dat is helemaal niet zo. Mijn lief en ik halen haar samen boven water. Hoe laat is het? 18:29 uur. Ik had 18:05 verwacht, maar dit is er vlakbij.
Ze is er. Mijn moeder vraagt hoe ze gaat heten. Ik kijk naar mijn lief en hij zegt haar naam. Een dochter, daar is ze! Mijn lief en ik geven elkaar een kus. Samen met mijn ouders bewonderen we de baby. Ik zie het puntje op haar hoofd, precies het kruintje, dat kwam als eerst, dat was wat ik aaide. Het kruintje lijkt op een roos en ik denk aan wat mijn lief tijdens de weeën in mijn oor fluisterde over de roos die opent. ♥
Hoe ik de bevalling ervaarde
Mijn algehele gevoel van de hele beval- en geboorte-ervaring is uiteindelijk vooral heel mooi. Het was echt een oerachtige ervaring. Ik voel me heel trots op mezelf, vooral dat ik door al die oergevoelens heen kon gaan en uiteindelijk leerde hoe ik me lichamelijk echt kon overgeven, alles los en toe kon laten. De mensen om me heen waren fijn en hadden alle vertrouwen in mij.
Het begin van de bevalling vond ik erg intens. Eerst lukte het me voor mijn gevoel niet goed om me ongehinderd over te geven aan al die nieuwe oergevoelens in mijn lichaam. Het was zo heftig en intens dat ik het niet makkelijk vond om het toe te laten, om het te laten gebeuren. Het eerste stuk voelde daardoor heel chaotisch. Ik probeerde van alles, maar niets voelde goed genoeg om vol te houden. Vanaf dat ik in het bad ging en daarna nadat mijn vader me hypnotiseerde, lukte het me steeds beter om mijn lichaam de leiding te geven. Maar waar ik me eerst lichamelijk schrap zette, ging ik me toen geestelijk schrap zetten. Ik heb veel krachttermen gebruikt tijdens de weeën. Achteraf vond ik dat gescheld jammer. Mijn focus lag daardoor toch op de heftigheid die ik ervaarde en minder op het proces dat gaande was. Hierna nam ik me voor om dat een eventuele volgende keer anders te doen (en dat heb ik ook gedaan!).
De geboorte zelf was echt prachtig en perfect. Mijn lichaam deed het helemaal vanzelf en ik maakte het heel bewust mee. Ik aaide mijn baby al voor ze geboren werd, precies zoals ik me had voorgenomen. De overgang voor mijn baby was precies zoals ik hoopte; heel rustig en zacht. Ze ging meteen ademen, maar hoefde pas na 20 minuten te huilen!
Ik nam me voor om de volgende keer meer aandacht te besteden aan de ruimte waarin ik zou bevallen. Want ook al had ik mijn ogen dicht het grootste deel van de tijd, gevoelsmatig had ik behoefte aan meer geborgenheid, een nestjes-gevoel.
Na de geboorte van de baby liet de placenta (lang) op zich wachten. Eerst vond ik het spannend, maar na wat onderzoek kon ik in vertrouwen rustig afwachten tot de placenta vanzelf losliet en geboren wilde worden. Omdat de placenta echt nog vast zat, had ik geen (overmatig) bloedverlies. Verder ging alles ook goed met mij. Ik had een lief team om mij heen van mensen die mij door en door kennen en mij goed in de gaten konden houden. Ik nam me later voor om een eventuele volgende keer meer aandacht te besteden aan het welkom heten van de placenta (heb ik ook gedaan en toen werd de placenta na 59 minuten spontaan vanzelf geboren). Deze placenta-ervaring, bij m’n eerste bevalling, leidde er uiteindelijk toe dat ik mijn eigen onderzoek begon naar natuurlijke geboorte van de placenta, want ik merkte dat er weinig echte kennis over bewaard is gebleven. Later leerde ik dat een placenta die langer vast blijft zitten zorgt voor andere hormonen en stoffen in het lichaam van de moeder. Daarnaast besefte ik me hoeveel impact mijn eigen geboorte en scheiding van de placenta vroeger gehad hebben. Voor mij voelt het alsof mijn lichaam het blijkbaar nodig had, lichamelijk maar ook energetisch, om de placenta zo lang vast te houden.
Moeder van vijf
Na deze keer ben ik nog vier keer bevallen. Alle keren thuis in bad. Bij mijn tweede bevalling heb ik me gefocust op mantra’s die me hielpen bij het toelaten van al die oerkrachten in mijn lichaam en het welkom heten van de placenta. De derde en vierde bevalling waren van een (verrassings-)tweeling en lag mijn focus op het liefhebben en positief, aanmoedigend toespreken van mezelf. Deze zelfliefde leidde tot een pijnloze bevalervaring, waarvan ik vooraf nooit voor mogelijk had gehouden dat dat zou kunnen! De vijfde bevalling was een wens die uitkwam waarbij de baby, mijn tweede dochter, geboren werd in de handen van de oudste, mijn eerste dochter. (Dat was haar grootste wens! Een zusje geboren in haar handen).